Groucho Marx. (sens dubte)
8 de gener
Tancant la capsa del 2009
S’ha acabat. Un altre any ha passat. Arriba el moment de plantejar-se els objectius que t’havies marcat, els que has complert, els que continuen a la llista de coses per fer, les anècdotes noves que tens per explicar, les que ja toca guardar...
Ens posem nostàlgics i recordem les històries d’aquest 2009. Realment ha esta un any molt intens i ja tocava anar-lo acabant. Hem rigut molt i també ens hem desfet en llàgrimes. Ens hem superat i ho hem fet plegats. Hem lluitat per aconseguir allò que volíem i ho hem aconseguit. Però, pel camí també hem perdut moltes coses, potser masses. Conservar la dignitat no és fàcil i jo n’he anat fent bocinets pel camí.
Aquest any ha estat dur i considero que m’ha fet créixer força. Però, com qui omple un got d’aigua durant tot un any, ha arribat el final i s’ha vessat. Gotes de patiment, de cops desafortunats, de situacions totalment surrealistes, de moments caòtics, de dies d’Avid... Tot i això, m’he considerat sempre força optimista i en el got també hi ha gotes que em recorden que he tremolat en conèixer algú, que m’he apropat com mai a persones que tenia al costat i d’altres que s’hi han assegut, que hem fet creps, que m’he posat vermella, que he llegit mil històries, que hem pujat a molts núvols, que he dormit al sofà blanc, que he compartit llit, que he superat pors, que he passejat per Barcelona, que tinc un barret preciós, que el meu art ha trobat la seva eina d’expressió fotogràfica, que he escoltat un acudit de l’Eugenio, que tinc una relació oberta, que visc en una realitat alternativa i vaig amb retard, que m’ha caigut una carpeta pel cap i qui tira una carpeta pot ser simpàtic, que et pots trobar gent agradable a les fotocopiadores, que el meu nom apareix en més paraules de les que em pensava, que hem fomentat la meva faceta pervertida i que en el fons n’estic orgullosa, que hi ha algú tant pervertit com jo, que tinc múltiples personalitats i costen de controlar, que he dit t’estimo cada dia i us he abraçat i petonejat tant com he pogut.
Posat tot a la balança i aquesta indica que les coses no ens sortiran mai a la primera. Però, per això hem dissenyat tants plans B, C i els de socors. Si alguna cosa he après és a sobreviure, a trobar una solució davant de problemes que no ens hauríem pogut imaginar mai si no fos perquè ens han passat. I, he après a valorar la importància de tenir un bon equip, una bona tropa per combatre i puc dir amb el cap ben alt que la tinc.
I, ara, a 31 de Desembre del 2009, tanco la capsa amb un bon cadenat. Em quedo amb tot això i ara és hora de guardar-ho. El got torna a estar buit i espero que s’ompli amb gotes més estrambòtiques que les anteriors (alguna cosa em diu que ho seran; tenim el do de superar-nos). I en tancar els ulls només puc veure una cosa, un únic desig i és poder continuar asseguda al vostre costat, escoltant cada una de les vostres paraules, gaudint de cada un dels vostres somriures i donant-ho tot per guanyar la batalla del 2010 amb la meva tropa.
El dolor adopta formas diversas, una punzada, una leve molestia... dolor sin más, el dolor con el que convivimos a diario, pero hay dolor que no podemos ignorar, un dolor tan enorme que borra todo lo demás y hace que el mundo se desvanezca hasta que solo podemos pensar en cuanto daño hemos hecho. ¿Como enfrentarnos al dolor? Depende de nosotros.El dolor, anestesiarlo, aguantarlo, aceptarlo... ignorarlo, para algunos la mejor manera de enfrentarse a él es seguir viviendo.El dolor, sólo hay que aguantarlo. Esperar a que se vaya por si solo y a que la herida que lo ha causado cicatrice. No hay soluciones ni respuestas sencillas, solo hay que respirar hondo y esperar a que se calme. La mayoría de las veces el dolor puede aliviarse pero a veces llega cuando menos te lo esperas, te da un golpe bajo y no te deja levantarte. Hay que aprender a aceptar el dolor, porque lo cierto es que nunca te abandona y la vida siempre lo acrecienta.**Anatomia de Grey
El mandamiento
Pienso que todo el mundo debería creer en algo. Yo creo que voy a seguir bebiendo.
Groucho Marx
Lo que intento decirte es que entiendo lo que es sentirse el ser más pequeño, insignificante y patético de la humanidad y lo que es sentir dolor en partes del cuerpo que ni siquiera sabías que tenías. Y da igual cuántas veces te cambies de peinado, o a cuántos gimnasios te apuntes, o cuántos vasos de Chardonnay te tomes con las amigas, porque sigues acostándote todas las noches repasando todos los detalles y preguntándote qué hiciste mal o qué pudiste malinterpretar. Y cómo puñetas en ese breve instante pudiste pensar que eras tan feliz. A veces incluso logras convencerte de que él verá la luz y se presentará en tu puerta.
"The Holiday"
Mantícora
Es una idea muy extendida que las personas que incurren en un insólito acto de crueldad tienen que estar locas, aunque el corolario de esta misma idea es que quien sea capaz de una compasión desmedida también ha de estar loco.
Robertson Davies. Mantícora.
viewer discretion is advised
Os he mirado. He vuelto a miraros hoy con la esperanza de que hoy fuera el día en el que os digo que os he estado mirando desde hace tiempo, y vosotros reís como fieras salvajes y yo me encojo con expresión distraída. Pero no lo ha sido.
He vuelto a observaros espléndidos, radiantes, calmados, naturales desde la distancia. Desde un margen que creé hace tiempo porque al parecer, no sabéis ni quién soy. Hay una fuerza inefable que me lleva hacia vosotros. Algo recóndito que me atrae de manera irracional y que me hace parecer totalmente enferma a ojos ajenos porque os miro.
Llamadme enferma también. Llamadme enferma mientras os atrevéis a decirme que no resplandecéis como jodidos dioses. Tened el valor de decírmelo, de escupírmelo a la cara mientras vuelvo a espiaros con el pretexto de hablar con alguien inclinando la cabeza. Que eventualmente tendré que dirigir mi mirada hacia dónde estáis, fijarme en los detalles, de qué color son vuestras sudaderas, cómo lleváis el pelo, qué zapatillas habéis elegido hoy. Que muy a mi pesar rastrearé cada uno de vuestros movimientos para saber cuál es el gracioso, cuál el responsable, porqué os subís los unos a los hombros de los otros, de qué estáis hablando cuando estalláis en una carcajada sonora.
Simulad que me veis. Cuando paséis por mi lado, cuando me pilléis enfrascada en vuestras conversaciones a diez metros de vosotros. Seréis héroes si llegáis a reconocerme. Es por eso por lo que os tengo idealizados. Porque sois unos gilipollas egoístas, como todos, pero tan cegadores que necesito que sepáis que existo, porque yo necesito saber que existo. Para que llegue a tener, en algún momento, consciencia de mí misma a través de vosotros.
[...]
Cuando salías por la puerta, te has girado de golpe y me has visto. Me has visto mirarte por la espalda como un asesino a sueldo cobarde y rencoroso, me has visto perfilar tu silueta y meditar sobre la hipotética existencia de mi persona en tu mundo. Me has visto comprendiendo que mi mera presencia te resbala sobremanera, que apenas recordarías mis rasgos entre la multitud al día siguiente porque soy igual que las demás. Y una mierda.
Me has visto y has puesto cara de desconcierto, como si no pudieras controlar lo que había pasado, como si no pudieras entender porqué estaba allí en ese momento, justo detrás de ti, escrutando tus pasos y movimientos. Te he mirado a los ojos sorprendida porque te has percatado de algo. Por fin. Luego has vuelto a girarte, has arrancado el coche y quién sabe cuando volveré a verte.
Por un momento, he estado ahí y tú también y ojalá se lo contaras a todos. Que os miro, que estoy loca, enferma de la cabeza; que desearía estar entre vosotros como un fantasma, sin atreverme a nada ni ocurrírseme siquiera romper vuestra aura; que me conformo con un saludo sutil, disimulado; que no sé por qué tanta obsesión estúpida si no sois gran cosa, que yo tampoco entiendo nada pero ojalá pudierais verme.
Imaginación
Los amantes y los dementes poseen cerebros tan bulliciosos, fantasías tan reales que perciben más de lo que la razón podrá comprender nunca. El lunático, el amante y el poeta están creados de imaginación. Uno de ellos ve más demonios de los que el vasto infierno puede contener; es el loco. El amante, como cualquier fanático, ve la belleza de Elena en la cima de Egipto. Estados de percepciones, amigos. ¿Nos vemos los unos a los otros tal y como somos realmente, o sólo vemos lo que queremos ver? La imagen distorsionada por nuestras lentes personales. Hoy he perdido a alguien. Y lo más gracioso es que ni siquiera sabía quién era.
*Fragment d'un capítol de Doctor en Alaska